Idź z grzybicą do lekarza, cz. 1.
Przyczyny grzybic mogą być różne, chorób tych jednak nigdy nie wolno lekceważyć. Ze względu na wzrastającą liczbę zachorowań na grzybice, zarówno wewnętrzne, jak i zewnętrzne, oraz groźne powikłania spowodowane nieleczeniem tej choroby, należy zwrócić na nią szczególną uwagę. Grzyby mogą wywoływać niebezpieczne infekcje i powodować poważne reakcje alergiczne, a także mogą one być przyczyną zaburzeń odpowiadających stanom zapalnym dróg oddechowych.
Większość z wyróżnianych obecnie około 100 000 różnych gatunków grzybów jest nieszkodliwa dla człowieka. Niestety istnieją 2 grupy stanowiące realne zagrożenie. Pierwsza z nich to dermatofity, które atakują skórę i paznokcie, druga to drożdżaki, które mogą zarażać organizm również od wewnątrz, wywołując na przykład grzybicę pochwy. Szczególnie podatne są na nią m.in. osoby o obniżonej odporności, pacjenci chorujący na cukrzycę oraz osoby, u których często zachodzi konieczność antybiotykoterapii.
Objawy zakażeń grzybami zazwyczaj są mało charakterystyczne i uzależnione od rodzaju zakażenia i jego umiejscowienia. Inne będą objawy grzybicy paznokci, skóry czy zakażeń wewnętrznych. Oprócz tego dolegliwości związane z tym samym zakażeniem grzybiczym – np. grzybicą paznokci – mogą być odmienne u różnych pacjentów. Dlatego dla ustalenia właściwej terapii ważne jest przeprowadzenie badania mikologicznego, które może zostać zlecone przez lekarza ogólnego (lekarza rodzinnego) lub dermatologa.
Dzięki badaniu mikologicznemu lekarz będzie miał pewność, czy zakażenie ma rzeczywiście podłoże grzybicze. Jest to bardzo ważne, ponieważ dużo chorób może dawać podobne objawy, a niesłuszne zastosowanie leków przeciwgrzybicznych w ich leczeniu może mieć bardzo nawet poważne konsekwencje zdrowotne.
Dopiero po uzyskaniu wyników tego badania można dobrać właściwe postępowanie lecznicze i określić minimalny wymagany czas jego stosowania.
Aby właściwie dobrać kurację, należy bezwzględnie poczekać na wyniki badania mikologicznego, które polega na sprawdzeniu pod mikroskopem próbki pobranej ze zmienionego chorobowo miejsca, a następnie na założeniu hodowli. Celem jest stwierdzenie, jaki dokładnie grzyb doprowadził do zakażenia u danego chorego oraz określenie, jakie leki będą skuteczne w tej konkretnej sytuacji.
Zdecydowanie nie warto leczyć grzybicy na własną rękę. Bez określenia rodzaju grzybów dobór właściwego leczenia to trochę „rosyjska ruletka”, do tego zastosowane przed badaniami diagnostycznymi specyfiki mogą zafałszować ich wyniki. Jeżeli pacjent zażył już jakieś leki przeciwgrzybicze, wtedy badanie mikologiczne powinno zostać wykonane dopiero po kilku tygodniach od odstawienia samodzielnie zastosowanych preparatów. Opóźnia to podjęcie właściwej i niezbędnej terapii.
Leki przepisane przez lekarza to najczęściej leki na receptę, które mają w składzie substancję o nazwie flukonazol. Lek ma bardzo szerokie spektrum działania – może być stosowany między innymi w leczeniu kandydoz, m.in. drożdżakowych zakażeń błon śluzowych, układu moczowego, jamy ustnej, drożdżycy pochwy.
Piśmiennictwo
>>Candida<< – Prawidłowa diagnoza to połowa sukcesu w leczeniu. Instytut Mikroekologii. Poznań 2008. Źródło dostępne on-line: www.instytut-mikroekologii.pl.
Śpiewak R. Zakażenia grzybicze skóry i jej przydatków. Ważny problem na pograniczu medycyny rodzinnej i dermatologii. „Medycyna ogólna” 1997, t. 3(XXXII), nr 4.
Karolczak J.: Grzybice zewnętrzne. „Farmakoterapia”.